Abstract

Hierdie vonnisbespreking ondersoek die nagevolge van die versuim om die huweliksvoorwaardeskontrak in ag te neem in finansiële beplanning. In hierdie saak het ’n roetine-besigheidstransaksie waarin ’n eenmansaak na ’n korporatiewe entiteit oorgedra is, onbedoelde gevolge gehad toe die egpaar skei. Die onderliggende besigheid, wat as ’n eenmansaak uitgesluit was van die man se aanwas in die huweliksvoorwaardeskontrak, is tydens die huwelik na ’n beslote korporasie en daarna na ’n privaat maatskappy oorgedra. By die latere egskeiding is dié besigheid in ag geneem in die berekening van aanwas van die man se boedel.
Die uitspraak spreek twee beduidende kwessies in egskeidingsaksies aan: die insluiting van trustbates by aanwasberekeninge en die geldigheid van nahuwelikse ooreenkomste. Terwyl die fokus hoofsaaklik op artikel 4(1)(b)(ii) van die Wet op Huweliksgoedere-kwessie is, waar bates ingevolge die huweliksvoorwaardeskontrak van die aanwasbedeling uitgesluit word, verskaf die vonnisbespreking voorlopige sienings oor hierdie breër kwessies om ’n omvattende begrip van die egskeidingsverrigtinge te bied. Dit voer aan dat praktisyns ’n “wieg tot by die graf”-benadering in finansiële beplanning vir hul kliënte moet volg, met inagneming van die huweliksvoorwaardeskontrak en die implikasies daarvan tydens die bestaan van die huwelik en ook by die moontlike ontbinding van die huwelik.
Die outeurs beskou in hierdie vonnisbespreking die feite van LW v CW van naderby en beklemtoon die bepalings van die huweliksvoorwaardeskontrak wat sekere bates uit elke gade se boedel van aanwas uitgesluit het. Die hof se gevolgtrekking dat die latere oprigting van die korporatiewe entiteite die onderliggende besigheid by die man se aanwas ingesluit het ten spyte van sy argument dat dit ’n blote omskakeling was van die bestaande besigheidsvorm, word krities ondersoek. Die transaksie se struktuur en deskundige getuienis rakende die waardasie van die klandisiewaarde word ontleed ten einde die hof se beslissing te verstaan.
Die outeurs wys daarop dat die man moontlik belastingvoordele wou bekom deur die besigheid as ’n beslote korporasie te bedryf en intern gegenereerde klandisiewaarde deur die verkoop te verwesenlik. Die belastingvoordele van so ’n transaksie word verduidelik.
Die outeurs bespreek ook hoe die transaksie anders gestruktureer kon word om die onderneming se uitsluiting onder die huweliksvoorwaardeskontrak te handhaaf. Dit stel ’n gedeeltelike bate-vir-aandeel-transaksie voor, gekombineer met ’n gewone verkoop, wat die man in staat sou stel om eienaarskap van die maatskappy-aandele te behou én dit van die aanwas uit te sluit.
Lesse wat uit hierdie saak geleer word, word deur die outeurs geïdentifiseer. LW v CW beklemtoon die noodsaaklikheid om ’n huweliksvoorwaardeskontrak in ag te neem in enige finansiële beplanning tydens ’n huwelik. Adviseurs moet ’n omvattende begrip hê van die huweliksgoederebedeling en die bedinge in die huweliksvoorwaardeskontrak om effektiewe leiding te verskaf. Die uitspraak beklemtoon die potensiële voordele van multidissiplinêre praktyke wat kliënte in staat stel om breedvoerige advies te ontvang wat hul professionele en persoonlike lewens integreer.

Abstract

 Suid-Afrika het nie ’n trotse geskiedenis van die beskerming van kinderregte nie. Histories is jeugdige oortreders aan ’n strafregstelsel onderwerp wat deur volwassenes vir volwassenes ontwerp is. Regspraak getuig van swaar vonnisse wat vir jeugdige oortreders opgelê is. Daar het geen aparte strafregstelsel vir jeugdige oortreders bestaan nie en kinders is in die teenwoordigheid van volwasse misdadigers verhoorafwagtend aangehou, verhoor en saam met volwassenes tot direkte gevangesetting gevonnis. Met die aanbreek van demokrasie en die ratifisering van internasionale konvensies wat die beskerming van kinderregte ten doel het, het die Suid-Afrikaanse landskap betreffende die beskerming van kinderregte egter drasties verander. Die internasionale konvensies, wat Suid-Afrika onderteken het, is gegrond op drie beginsels: die reg van die kind om vry te wees van diskriminasie; die reg van die kind om deel te neem aan besluite wat sy of haar lewe raak; en, derdens, die kerngedagte dat die beste belang van die kind die oorhoofse oorweging moet wees in alle regsgedinge waarby die kind betrokke is. Laasgenoemde beginsel staan as die “paramountcy principle” bekend. Nasionale wetgewing is hierna uitgevaardig om gevolg te gee aan die internasionale konvensies. Sodanige wetgewing is die Children’s Act 38 van 2005 en die Child Justice Act 75 van 2008. Laasgenoemde wet is daarop gemik om jeugdige oortreders te beskerm en om ’n aparte strafregstelsel vir jeugdige oortreders te skep. Die wet bepaal ook dat die strafopsie van direkte gevangesetting slegs as ’n laaste opsie uitgevoer sal word waar die beskuldigde ’n jeugdige oortreder is. Bykomend hiertoe verleen artikel 28 van die grondwet spesiale beskerming aan kinders. Artikel 28(2) bepaal dat die beste belang van die kind sentraal sal wees in alle juridiese besluite rakende die kind.

Ten spyte van die oogmerke van die Child Justice Act gebeur dit egter steeds dat jeugdige oortreders die beskerming van hierdie wet ontsê word en dat strafhowe nie ag slaan op die bepalings van die Child Justice Act nie. Op 24 Januarie 2023 het die Wes-Kaapse hooggeregshof in S v LJ (346/22) 2023 ZAWCHC 6 (24 Januarie 2023) ’n beslissing deur die laerhof waarin ’n jeugdige oortreder op hierdie wyse deur die hof gefaal is, ten sterkste veroordeel en die skuldigbevindings ter syde gestel.

Abstract

None