The standard of proving an investor is corrupt in international investment arbitration: red flag or red handed?

The standard of proving an investor is corrupt in international investment arbitration: red flag or red handed?

Author: L Koen

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Lecturer, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2023, p. 459 – 475
https://doi.org/10.47348/TSAR/2023/i3a4

Abstract

Korrupsie het toenemend ’n alomteenwoordige probleem geword wat internasionaal tot verhoogde oproepe gelei het om hierdie probleem aan te spreek. In ’n Suid-Afrikaanse konteks kom voorbeelde van korrupsie baie voor, insluitend gevalle van omkopery, tenderbedrog en ongemagtigde staatsuitgawes. Die wêreld van belegger-staatarbitrasie is nie gespaar van die effek of voorkoms van korrupsie nie. In die afgelope paar jaar het beskuldigings van korrupsie toenemend ’n algemene grondslag vir eise deur beleggers in beleggingsarbitrasie geword. In dié gevalle beweer beleggers dat korrupsie ’n faktor was wat bygedra het tot hul verlies as beleggers of tot onteiening gelei het. Beskuldigings van korrupsie is egter nie beperk tot beleggers nie. Ook state voer die verweer van beleggerkorrupsie in beleggingsarbitrasie aan. Hierdie verweer word tipies namens state geopper om te beweer dat ’n belegger se eis afgewys moet word omdat die belegging self deur korrupsie verkry is. In sodanige gevalle word namens die staat geargumenteer dat die belegger nie toegelaat moet word om voordeel te trek uit ’n belegging wat deur korrupsie bekom is nie. Tribunale wat met hierdie beskuldigings gekonfronteer word, het nie deurgaans ’n konsekwente benadering gevolg met betrekking tot die standaard van bewys wat vereis word vanaf die party wat die beskuldiging van korrupsie maak nie. Hoewel daar oor die algemeen konsensus is dat die party wat korrupsie beweer dit moet bewys, is daar ’n afwyking onder tribunale met sommige wat aandui dat die standaard van bewys hoër is as dié van “op ’n oorwig van waarskynlikhede”. Tog het sommige tribunale beslis dat dit voldoende sou wees vir die staat om ’n reeks rooi vlae te vertoon waarna die las verskuif na die belegger om aan te toon dat korrupsie nie voorgekom het nie. In hierdie bydrae ontleed die outeur krities hierdie afwykende benaderings tot die bewyslas in korrupsiesake by beleggingsarbitrasie en identifiseer ’n benadering wat algemene byval mag vind. Die artikel gee ’n kort oorsig van korrupsie in internasionale beleggingsreg en beklemtoon die noodsaak om korrupsie in beleggingsarbitrasie aan te spreek. Die outeur bespreek die gevolge van ’n bevinding van korrupsie op die beskerming van ’n belegging en die argument dat korrupsie as ’n aangeleentheid van transnasionale openbare beleid verbied is. In hierdie verband oorweeg die outeur ook die gepaste tyd om bewerings van korrupsie aan te spreek voor die afwykende benaderings tot die bewyslas in korrupsiesake krities ontleed word.

Augmenting ethics and the normative value system in the regulation of emerging technologies

Augmenting ethics and the normative value system in the regulation of emerging technologies

Author: Michele Van Eck

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Associate Professor of Private Law, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2023, p. 476 – 492
https://doi.org/10.47348/TSAR/2023/i3a5

Abstract

Ontwikkelde en opkomende tegnologieë (soos kunsmatige intelligensie en robotika) is onvoorspelbaar en het in uiterste gevalle die vermoë om quasi-onafhanklike besluite te neem sonder die betrokkenheid van mense. Die onvoorspelbaarheid van ontwikkelde en opkomende tegnologieë maak dit moeilik om sodanige tegnologieë te beheer. Twee oplossings is aanvanklik deur kundiges in die bedryf en sekere akademiese skrywers voorgestel vir die beheer van sodanige tegnologieë, soos om selfregulasie asook die drie wette van robotika van die wetenskapfiksie-outeur, Isaac Asimov, te gebruik as die etiese en normatiewe raamwerk vir die regulering van ontwikkelde en opkomende tegnologieë. In hierdie bydrae argumenteer die outeur dat sodanige oplossings ’n konseptueel foutiewe benadering bevat en dat tradisionele reguleringsmeganismes voldoende is om die beheer van ontwikkelde en opkomende tegnologieë asook die etiese en normatiewe raamwerk van sulke tegnologieë aan te spreek. Sodanige tradisionele reguleringsmeganismes bevat sowel ex ante-kontroles (wat in plek gestel is voor die aanvang van ’n aktiwiteit, soos lisensiëring, registrasie en goedkeuringsvereistes) asook ex post-kontroles (wat ingestel word na die begin van ’n aktiwiteit, soos om ’n bedryf of ’n spesifieke produk se nakoming van wetgewende reëls en regulasies te verseker en te monitor). Wetgewende en regulatoriese raamwerke van ’n land inkorporeer in ’n groter of mindere mate, beide ex ante en ex post-kontroles en ’n mens kan verwag dat ’n kombinasie van die twee tipes beheermaatreëls gebruik mag word in die beheer van ontwikkelde en opkomende tegnologieë. Hierdie kontroles strek oor drie gebiede, naamlik die ontwikkeling, die gebruik en die funksionering van die tegnologie. Dit is die derde kategorie wat ’n twispunt geword het aangesien ontwikkelde en opkomende tegnologieë die vermoë van quasi-onafhanklike besluitneming het en in sommige gevalle op onvoorspelbare maniere optree. Hierdie onvoorspelbaarheid skep spanning met die tradisionele manier waarop tegnologieë beheer en gereguleer word. In werklikheid is die wetgewende en regulatoriese beheermaatreëls in Europa, Kanada en in die Verenigde State van Amerika nie beduidend anders as die huidige benadering tot tradisionele beheermaatreëls nie en sodanige raamwerke berus op ’n risiko-gebaseerde benadering. Die outeur kom tot die gevolgtrekking dat dit maklik is om vasgevang te word in die fantasievolle wêreld van wetenskapfiksie asook spekulatiewe en filosofiese debat oor ontwikkelde en opkomende tegnologieë. Die regsreaksie en die deelnemers aan die regsdiskoers moet hul egter weerhou van fantasievolle en fiktiewe benaderings. Die werklike kwessies behoort eerder bespreek te word want ’n ernstige regsdebat word vereis op hierdie gebied van die reg. Die relatief konserwatiewe benadering wat in Europa, Kanada en die Verenigde State van Amerika in dié verband gevolg word, behoort as voorbeeld te dien vir die Suid-Afrikaanse wetgewer vir die ontwikkeling van beheermaatreëls vir ontwikkelde en opkomende tegnologieë.

Aantekeninge: Die laaste wil van die erflater en vermeende statutêre onterwing

Aantekeninge: Die laaste wil van die erflater en vermeende statutêre onterwing

Author: JC Sonnekus

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Universiteit van Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2023, p. 493 – 508
https://doi.org/10.47348/TSAR/2023/i3a6

Abstract

Freedom of testation remains one of the cornerstones of the South African law of succession. Nobody irrespective of his/her relationship to the deceased, can in principle lay claim to benefit from the estate of a deceased in contravention of the validly executed last will of the testator. There is no claim to a legitimate portion. Although South African law does recognise a dualistic approach to some aspects of private law, eg by recognising a polygenic marriage if the couple adhere to the particular customary principles, no alternative set of principles for the law of succession is recognised. If the deceased has preferred to dispose of his/her assets according to his/her last will, the will must comply with all the requirements of the Wills Act 7 of 1953 and not be in conflict with the rich heritage of principles governing the law of testate succession. No separate set of rules to govern the administration of the estate of a deceased who belonged to a particular religious belief, cultural grouping or sports club is recognised. To the extent that a deceased has not disposed validly of all his/her assets in a last will, the default principles of the uniform law of intestate succession will govern the disposition of the uncovered assets. If a deceased has felt compelled by religious belief or for any other reason to benefit his sons more liberally than his daughters, then this is an exercise of freedom of testation and not of unfair discrimination. The testator is not unfairly discriminating against anybody not mentioned as a beneficiary for whatever portion of the estate for the same reason that John is not unfairly discriminating against June by proposing marriage to her sister, Mary, and not June. Such discrimination is fair in a legal system valuing the individual integrity of its citizens as legal personalities. In similar vein, the fact that the rest of the milliards of peoples in the world have not been mentioned as beneficiaries in the last will of the testator does not translate to those milliards being unfairly disinherited – nemo damnum sentire debet per alterius lucrum – no one ought to be prejudiced through benefiting another. Disinheritance is neither defined in the Wills Act nor carries a defined content in common law. The emphasis is on the positive exercise of freedom of testation to identify the chosen beneficiaries and not on motivating why the rest of the milliards of the world are not named as beneficiaries. Disinheritance is not to be confused with qualifying to become a potential beneficiary with unfair conditions, eg my daughter will be my sole beneficiary on condition that she divorces her current husband, John. Such a condition is contra bonos mores and should be treated as pro non scripto. In addition to the rich heritage of principles governing succession to assets of a deceased received from the Roman-Dutch and common law, the legislature has incorporated new rules into the law of succession. Apart from the well-known received principles governing the disqualification of certain persons from benefiting from the estate of a deceased, irrespective of whether the testate or intestate norms govern the particular dispositions, eg the bloedige-hand rule disqualifies the person responsible for the demise of the deceased from any form of benefiting from his/her involvement with the demise of the deceased, the act also disqualifies the witness, amanuensis or executor involved with the execution of the last will from benefiting from that will. Whenever any person is consequently disqualified as beneficiary for any of these reasons, he/she is not disinherited as such, but disqualified. In these cases, the named potential beneficiaries do not qualify as potential beneficiaries because of their involvement with the execution of the last will and the perceived possibility of undue influence on the exercise by the testator of his/her freedom of testation. The additional statutory conditional disqualification of the erstwhile spouse of the testator, who was divorced from the testator less than three months before the demise of the latter, belongs to the same type of disqualification; it is not an example of statutory disinheritance either. In JW v Williams-Ashman NO ((823/2020) 2023 ZASCA 44 (31 March 2023)) the supreme court of appeal upheld the correct decision in the court a quo and dismissed the appeal of the appellant as erstwhile husband of the deceased because the couple had been divorced less than three months before her demise. Although mentioned as sole beneficiary in her last will executed before their marriage, the erstwhile husband is disqualified from benefiting from anything in her last will. Because no potential beneficiary acquires any patrimonial right owing to the spes of being a potential beneficiary of the testator  before delatio and dies cedit, the effect of section 2B of the Wills Act is not to dispossess the hopeful potential beneficiary of any patrimonial benefit – even if all patrimonial rights are to be included under the term “property” in section 25 of the constitution. Contrary to the formulation used in the decision of the supreme court of appeal, this is not an instance of disinheritance at all: “Section 2B thus disinherits the previous spouse, by operation of law, should the testatrix die within the 3 months period” (par 19). This statutory disqualification in section 2B of the Wills Act of the potential competency of the erstwhile husband as divorcee is in harmony with the best practice encountered in comparable legal systems: “that will shall be implemented in the same manner as it would have been implemented if his previous spouse had died before the date of the dissolution concerned, unless it appears from the will that the testator intended to benefit his previous spouse notwithstanding the dissolution of his marriage”. If any amendment to this section is to be considered in future, it should then be to expand the amendment to all forms of living arrangements, not limiting its effect to legally married people only; the time limitation of three months after divorce should also be deleted. Any beneficiary named as such in a will of an erstwhile spouse executed under seriously different circumstances than those which prevail after a divorce, should automatically be disqualified from benefiting under a clause in the testator’s will unless, after the divorce, the erstwhile spouse was again named a testamentary beneficiary in a newly executed testamentary writing that complies with all the requirements for the execution of a valid will. For example where the will, as in this case, was executed before the marriage and when the couple were still contemplating to be married “till death us do part”. The statutory disqualification contained in section 2B of the Wills Act does not fall foul of the provision contained in the bill of rights against unfair discrimination merely because it centres on marital status, gender or sexual orientation: “Discrimination on one or more of the grounds listed in subsection (3) [ie including race, gender, sex, pregnancy, marital status, ethnic or social origin, colour, sexual orientation, age, disability, religion, conscience, belief, culture, language and birth] is unfair unless it is established that the discrimination is fair” (s 9(5)). It would be a pity if the constitutional court should in future consider following its unconvincing judgment in King NNO v De Jager (2021 4 SA 1 (CC)) and also judge this clause in section 2B to be an exercise of unfair discrimination. It remains to be seen how the apex court is going to apply its reasoning in the King case to a validly executed will by a deceased who, as a devoted Muslim, exercised his freedom of testation to abide by the rule in the Holy Qur’an (4: 11) that obliges him regarding his children’s inheritance: to bequeath to every male child, a portion equal to that of two females because these fixed shares are ordained by Allâh.

Aantekeninge: Neighbour law and the interference with the natural flow of rainwater in urban areas: another look at Padca v Redlands Development Projects (Pty) Ltd

Aantekeninge: Neighbour law and the interference with the natural flow of rainwater in urban areas: another look at Padca v Redlands Development Projects (Pty) Ltd

Author: Warren Freedman

ISSN: 1996-2207
Affiliations: University of KwaZulu-Natal, Pietermaritzburg Campus
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2023, p. 509 – 521
https://doi.org/10.47348/TSAR/2023/i3a7

Abstract

Afgesien van die regsbeginsels wat geskille tussen bure beheer wat die generiese vorm van ’n oorlas aanneem, bestaan die Suid-Afrikaanse burereg ook uit ’n stel kasuïstiese beginsels wat bepaalde soorte bureregtelike geskille beheer, elk met sy eie toepassingsveld. Een van hierdie spesifieke soorte geskille is die inmenging met die natuurlike vloei van reënwater. Soos die beskrywende titel aandui, lê hierdie gebied van burereg ’n plig op die eienaar van laerliggende grond om die natuurlike vloei van reënwater vanaf hoërliggende grond te ontvang, ongeag of dit skade vir hom of vir haar aan sy of haar grond meebring. Die regsbeginsels wat hierdie spesifieke soort buurgeskil beheer, gee aanleiding tot ’n aantal komplekse en moeilike vrae. Een hiervan is of dit nie net op landelike grond wat nog in sy ongerepte natuurlike staat verkeer van toepassing is nie, maar ook ongekwalifiseerd van toepassing is op stedelike grond waarvan die topografie in die proses van kultivering ingrypend verander is. In Williams v Harris (1998 3 SA 970 (HHA)), het die hoogste hof van appèl obiter bevind dat die regsbeginsels wel ook op stedelike persele aanwending vind. In die daaropvolgende uitspraak in Pappalardo v Hau (2010 2 SA 451 (HHA)) het dieselfde hof egter, weereens obiter, bevind dat die regsbeginsels tog nie ongekwalifiseerd aanwending in gekultiveerde stedelike erwe vind nie. Ten spyte van die feit dat hierdie teenstrydige benaderings bygedra het tot die verwarring en onsekerheid wat hierdie gedeelte van die burereg kenmerk en dus uitroep vir ’n bevredigende oplossing, het die hoogste hof van appèl in Pietermaritzburg en Distriksraad vir die Bejaardessorg (PADCA) v Redlands Development Projects (Pty) Ltd (2018 4 SA 113 (HHA)) versuim om hierdie kwessie direk aan te spreek. Die hof het bloot die regsbeginsels wat die natuurlike vloei van water beheer, toegepas op grond wat duidelik stedelike grond is. Die doel van die outeur met hierdie nota is om hierdie uitspraak krities te ondersoek deur, ten minste gedeeltelik, ’n regs- en ekonomiese benadering op hierdie gebied van burereg toe te pas.

Aantekeninge: The dismantling force of smart contracts in South African policyholder protection

Aantekeninge: The dismantling force of smart contracts in South African policyholder protection

Authors: Michele Van Eck and Samantha Huneberg

ISSN: 1996-2207
Affiliations: University of South Africa
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2023, p. 521 – 532
https://doi.org/10.47348/TSAR/2023/i3a8

Abstract

Tradisionele geskrewe kontrakte word in natuurlike (of menslike) taalstrukture uitgedruk. Die gebruik van natuurlike taal het egter sy eie uitdagings. Eerstens is natuurlike taal wat in kontrakte gebruik word, deurspek met dubbelsinnigheid en tweedens word natuurlike taal in kontrakte dikwels die slagoffer van tegniese taal, wat dit moeilik maak vir ’n leek om die inhoud van die dokument te verstaan. Om hierdie rede is strenger wetgewende maatreëls ingestel, soos die 2017 Polishouerbeskermingsreëls en die Verbruikersbeskermingswet 68 van 2008. Digitale innovasie het die wyse van kontraktering verander, en baie kontrakte word nou elektronies gesluit, en met meer onlangse innovasies is sekere kontrakte nou gekodeerde rekenaarprogramme wat slimkontrakte genoem word. Sulke slimkontrakte kan die vorm aanneem van (i) ’n natuurlike taalkontrak met outomatiese kontraktuele prestasie, (ii) ’n hibriede kontrak, of (iii) ’n ten volle outomatiese en gekodeerde kontrak. Daarbenewens het die versekeringsbedryf unieke produkte ontwikkel wat digitale innovasie en tegnologiese ontwikkelings behels, soos parametriese- en mikroversekeringsmodelle. Hierin kan slimkontrakte konseptueel gebruik word om parametrieses en mikroversekeringsmodelle te ondersteun. Daar is egter min nagedink oor hoe dit kwesbare polishouers se vermoë kan beïnvloed om digitale kontrakteringstrukture te verstaan, soos die slimkontrakte wat op die onderliggende kode rus en die polishouer se digitale geletterdheid bevraagteken. Die outeurs bespreek die potensiële tekort wat die gebruik van tegnologieë, soos slimkontrakte, op kwesbare polishouers in die Suid-Afrikaanse versekeringsmark sou hê deur die aard van slimkontrakte en hul gebruik in parametriese versekering in ag te neem, en ontleed ook die bestaande Polishouerbeskermingsreëls (in vergelyking met die beskerming van polishouers in die Verenigde Koninkryk) om te bepaal of die bestaande beskerming voldoende sal wees om polishouers wat “slim” versekeringskontrakte sluit, te beskerm. Alhoewel daar voordele is aan die gebruik van slimkontrakte is daar tog verskeie faktore wat in ag geneem moet word, soos (i) die betroubaarheid van die databronne van die slimkontrak, (ii) die gebrek aan wetgewende beskerming van polishouers in die gebruik van gekodeerde taal wat in slimkontrakte gebruik word, (iii) die lae digitale geletterdheidsyfers en (iv) die vereiste om geoutomatiseerde transaksies in ’n natuurlike taaldokument te plaas as gevolg van artikel 20(d) van die Wet op Elektroniese Kommunikasie en Transaksies 25 van 2002.  Die skrywers stel voor dat dit dalk nodig is vir die Suid-Afrikaanse wetgewer en die versekeringsbedryf om hierdie faktore in ag te neem en bykomende regulatoriese beheermaatreëls in te stel vir die gebruik van slimkontrakte in versekering, spesifiek om polishouers te beskerm met betrekking tot digitale geletterdheid wanneer ’n “slim” versekeringskontrak gesluit word.

Regspraak: When will the notorious case of Hollington v F Hewthorn & Co Ltd 1943 KB 587 (CA) be laid to rest in South Africa?

Regspraak: When will the notorious case of Hollington v F Hewthorn & Co Ltd 1943 KB 587 (CA) be laid to rest in South Africa?

Author: Wouter Le R De Vos

ISSN: 1996-2207
Affiliations: University of South Africa
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2023, p. 533 – 547
https://doi.org/10.47348/TSAR/2023/i3a9

Abstract

Die onlangse uitspraak in Maqubela v The Master het onteenseglik aangetoon dat die veel gekritiseerde Engelse saak van Hollington v F Hewthorn and Co Ltd steeds as bindende gesag deur Suid-Afrikaanse howe beskou word. Die onderhawige bydrae fokus eerstens op die Maqubela-saak, met verwysing na die relevante feite, die kernvraag vir die hof se beslissing en die hof, by monde van waarnemende regter Moorcroft, se redenasie. Die derde respondent, mev Maqubela, en die oorledene, mnr Maqubela, was binne gemeenskap van goedere getroud. Die oorledene was ’n prokureur en ten tye van sy afsterwe het hy as regter in die Wes-Kaapse afdeling van die hooggeregshof waargeneem. Voor sy dood het die oorledene ’n versekeringspolis op sy eie lewe uitgeneem en sy boedel as begunstigde aangewys. Die oorledene het intestaat gesterf, wat aanleiding gegee het tot ’n dispuut tussen onder andere die derde respondent, die meester en twee kinders van die oorledene (die applikante). Twee kernvrae het voor die hof gedien. Eerstens, het die opbrengs van die lewenspolis binne die gemeenskaplike boedel of ’n afsonderlike boedel van die oorledene geval? Die vraag val buite bestek van hierdie bespreking. Daar word volstaan om te meld dat die hof bevind het dat die opbrengs binne die oorledene se afsonderlike boedel geval het. Tweedens moes die hof beslis of die derde respondent onwaardig was om van die oorledene se boedel te erf omrede sy skuldig bevind was aan vervalsing van die oorledene se beweerde testament en bedrog deur aan die meester voor te hou dat die testament eg was. In die konteks het die vraag ontstaan of die derde respondent se genoemde skuldigbevinding toelaatbare getuienis in die siviele hof was om te bewys dat sy inderdaad skuldig was aan die misdrywe en dus op grond van openbare beleid onwaardig was om van die oorledene te erf. Indien die vraag negatief beantwoord sou word, sou sy in beginsel geregtig gewees het om ’n kindsdeel uit die oorledene se boedel te erf. (Die gemeenskaplike boedel was insolvent.) Die vraag het geverg dat die hof ’n bevinding betreffende die regsposisie maak en dit op die feite toepas. Kortliks kom dit op die volgende neer. Uit hoofde van artikel 42 van die Wet op Bewysleer in Siviele Sake 25 van 1965 geld die Engelse gemene bewysreg (“common law”), soos op 30 Mei 1961, in Suid-Afrika, vir sover plaaslike wetgewing en ander regsreëls nie ’n situasie reguleer nie. Dit beteken dat die Engelse beslissing in die Hollington-saak, beslis in 1943, as bindende gesag in Suid-Afrika geld. Die ratio van die Hollington-saak hou in dat ’n skuldigbevinding in ’n strafsaak nie toelaatbare getuienis is in ’n daaropvolgende siviele saak, gebaseer op wesenlik dieselfde feite, om te bewys dat die beskuldigde (nou meestal eiser) inderdaad die misdryf gepleeg het nie. Waarnemende regter Moorcroft het homself gebonde geag aan die Hollington-saak en bevind dat die derde respondent se skuldigbevinding aan vervalsing en bedrog, in verband met die oorledene se beweerde testament, nie toelaatbare getuienis in die siviele verrigtinge was om te bewys dat sy inderdaad skuldig was aan die misdrywe en dus onwaardig was om van die oorledene te erf nie. Die vonnisbespreking gee vervolgens ’n regsvergelykende oorsig van die regsposisies in Engeland, Australië en Nieu-Seeland. In Engeland is die reël in die Hollington-saak by wyse van wetgewing afgeskaf. In Australië het ál die state, met uitsondering van Wes-Australië, ook die reël in die Hollington-saak by wyse van wetgewing herroep. Getuienis betreffende ’n skuldigbevinding in ’n strafsaak is dus toelaatbaar verklaar in daaropvolgende siviele verrigtinge gebaseer op wesenlik dieselfde feite. Daar is egter nie eenvormigheid betreffende die gewig wat aan so ’n skuldigbevinding geheg moet word nie. Is dit bloot toelaatbaar en vir die hof om toepaslike gewig daaraan te heg? Of, skep dit prima facie bewys wat bloot ’n weerleggingslas plaas op die party wat die korrektheid van die skuldigbevinding betwis? Of, skep dit prima facie bewys wat ’n volle bewyslas op die genoemde party plaas om die teendeel op ’n oorwig van waarskynlikheid te bewys (die huidige posisie in Engeland). In beide Wes-Australie en Nieu-Seeland is die Hollington-reël by wyse van regspraak afgeskaf. In die verband fokus die bespreking op die Wes-Australiese saak van Mickelberg and Mickelberg v Director of Perth Mint (1986 WAR 365) en die Nieu-Seelandse beslissing in Jorgensen v News Media (Auckland) Ltd (1969 NZLR 961).  Die bespreking sluit af met ’n kritiese evaluering van die huidige Suid-Afrikaanse posisie. Die kernkritiek is dat die Hollington-reël onrealisties en irrasioneel is deurdat dit ’n skuldigbevinding, wat gebaseer is op bewys bo redelike twyfel, as irrelevant en ontoelaatbaar brandmerk in ’n daaropvolgende siviele saak, waar die bewysmaatstaf bloot ’n oorwig van waarskynlikheid is. Daar word ook na voorbeelde in die regspraak verwys om die absurde resultate te beklemtoon waartoe die reël kan lei. Ten slotte word aan die hand gedoen dat die tyd ryp is vir Suid-Afrika om die voorbeeld van die ander genoemde jurisdiksies te volg en die reël af te skaf. Die mees gepaste metode sou wetgewing wees aangesien dit meer geskik is as regspraak om presiese inhoud aan die nuwe regsposisie te gee. Maar, aangesien ingryping deur die wetgewer onwaarskynlik is, word die hoop uitgespreek dat ’n hoër hof, wat in die toekoms geroepe sou wees om oorweging aan die Hollington-reël te gee, bereid sou wees om die hof se inherente grondwetlike mag om die gemenereg te ontwikkel, uit te oefen en die Hollington-nalatenskap finaal ter ruste te lê.